02.04.2022 - Grupa VII w Londynie

Kiedy, na początku tego roku szkolnego, rozmawialiśmy z rodzicami najstarszej grupy, że marzy nam się zorganizowanie uczniom wycieczki, trochę powątpiewaliśmy w możliwość realizacji tego marzenia jeszcze w tym roku. Wiadomo, pandemia mocno nam wszystkim ograniczyła możliwość podróżowania i zwiedzania. Jednak obostrzenia zostały poluzowane (ostatecznie zniesione), więc w naszych głowach zapaliło się światełko: A może jednak… Spróbujmy. Zróbmy to.

Wcześnie rano, gdy wychodziłam z domu (zbiórkę mieliśmy o 6.30 na przystanku autobusów dalekobieżnych w Poole), syn pytał mnie: Czym się tak niepokoisz, mamo? Co się może stać? Będzie dobrze!

A jednak niepokój był uzasadniony. Okazało się, że naszego autobusu nie ma (sic!), a National Express nie przebukował nam biletów na inną godzinę. Pomylili się, zapomnieli o nas. 20 biletów zostało zawieszonych gdzieś, nie wiadomo gdzie, w przestrzeni. Czyżbyśmy jednak mieli nie dotrzeć do Londynu?

Byliśmy uparci, nie chcieliśmy tak łatwo odpuścić. Już w Bournemouth dopominaliśmy się o swoje, dosłownie wisieliśmy nad dyspozytorami ruchu National Express oraz na słuchawce infolinii, by coś zrobili, by znaleźli dla nas transport, liczyliśmy minuty, ostatecznie godziny spóźnienia, ale czuliśmy się zdeterminowani (jeszcze mamy czas, jeszcze może się udać…), by wycieczka się odbyła. W Londynie czekali na nas w Muzeum im. Sikorskiego, w Ambasadzie RP, cały Londyn na nas czekał, a nasi uczniowie czekali na Londyn.

Ostatecznie pojechaliśmy pociągiem. Dla nas (dorosłych) wielka ulga, dla dzieciaków, jak się okazało, przygoda. Kto jechał już pociągiem? Nicola, proszę państwa, jeszcze nigdy. Humory wszystkim się poprawiły. Jedziemy, cel jest na wyciągnięcie ręki, z każdą milą coraz bliżej.

Oczywiście, ze względu na opóźnienie oraz na fakt, że pociąg wiózł nas na Waterloo Station, a nie na Victoria Coach Station, musieliśmy wszystko przeorganizować i uprzedzić osoby, które na nas czekały o zaistniałej sytuacji. Podróż nagle nabrała tempa. Czy nasze nastolatki to wytrzymają?

Ależ oczywiście! Parafrazując Goethego: Przygodo, trwaj! Jesteś piękna!

Gdyby ktoś powiedział, że tego dnia zwiedziliśmy głównie podziemia Londynu, miałby nieco racji. Prawdopodobnie żadne z nas tak często w tak krótkim czasie nie podróżowało tyloma liniami metra. Drodzy rodzice Szatanów z 7 klasy, wasze dzieci po 2 kwietnia zdobyły umiejętność odnajdowania się w liniach londyńskiego metra. Gratuluję! Nikt nie zgubił biletu, nikt też się sam nie zgubił (choć Oliver był blisko), a stację Green Park mijaliśmy tyle razy, że nie da się policzyć. Kto jechał wcześniej londyńskim metrem? Nieliczni.

Głównym celem wycieczki była wizyta w Muzeum im. gen. Sikorskiego. Na miejscu czekali już na nas dwaj przewodnicy: pan Wacław i pan Piotr. Pan Wacław opowiedział nam historię swojego, niezwykle ciekawego, życia. Tydzień wcześniej uczyliśmy się o II wojnie światowej, o wymordowaniu oficerów polskich i polskiej inteligencji przez ZSRR, o deportacjach, o amnestii w 1941r. i powstaniu Armii Andersa, a pan Wacław doświadczył tego osobiście, kiedy Sowieci aresztowali, wywieźli i zabili jego ojca oficera, a następnie deportowali resztę rodziny na teren Kazachstanu. Słuchaliśmy z wielką uwagą o podróży bydlęcym pociągiem, potem pieszo, o skórze z byka, która smakowała głodnemu chłopcu jak najwykwintniejsze danie (ta historia naszemu rozmówcy kojarzyła się z butami Charliego Chaplina), o dzielnej cioci dentystce i o bezmiarze stepu, nie dającego nadziei na przetrwanie…

Na ścianach, w gablotach muzeum znajduje się tyle historycznych artefaktów, że – by je obejrzeć i o nich posłuchać – potrzeba by pewnie kilku dni. Mimo wszystko zobaczyliśmy i dowiedzieliśmy się wiele. Wymieńmy chociaż flagę Polski zawieszoną na ruinach klasztoru Monte Cassino po zdobyciu wzgórza, mundur generała Władysława Sikorskiego wyłowiony z morza po katastrofie pod Gibraltarem, w której generał Sikorski poniósł śmierć, czy też mapę nawigacyjną z ORP „Orzeł” narysowaną z pamięci przez ppor. Mariana Morskiego po ucieczce okrętu z Tallinna we wrześniu 1939r. Z uwagą wysłuchaliśmy historii największej polskiej kobiety- szpiega, Krystyny Skarbek, której odwaga, a wręcz brawura nie miały sobie równych. Pani Krystyna, odrzucona przez polskie władze, ostatecznie pracowała dla rządu brytyjskiego, a ilość odznaczeń, jakie otrzymała za swoje działania zapiera dech w piersiach, podobnie jak akcje, w których brała udział. W muzeum spędziliśmy 3 godziny, próbując zapamiętać jak najwięcej faktów.

Niestety, ponieważ wizyta w Muzeum im. gen. Sikorskiego trwała tak długo, a my już i tak przecież byliśmy spóźnieni, pomimo starań, nie zdążyliśmy do Ambasady przed jej zamknięciem. Mimo to pan konsul Tomasz Balcerowski czekał na nas i poświęcił nam swój czas. Przy Ambasadzie znajduje się pomnik gen. Sikorskiego, pod którym, obowiązkowo, sfotografowaliśmy się. Pan konsul zabrał nas do muzeum sztuki The Wallace Collection, a także z cierpliwością opowiedział o swojej pracy i odpowiadał na nasze pytania, dotyczące jego zawodu.

Zaprowadził nas także na Oxford Street (bo jak to – być w Londynie i nie przejść się chociaż  najsłynniejszą ulicą?), gdzie mogliśmy nareszcie na chwilę zatrzymać się, odpocząć, zjeść obowiązkowego McDonalda.

A potem jeszcze ostatnia przejażdżka metrem, autobus, w autobusie gwar, śmiech, a nawet piski (i ja tam byłam, miód i wino piłam, szczegółów nie zdradziłam) i o 21 wróciliśmy do domu.

W wycieczce brali udział:

dwoje dorosłych: Janusz Kulczycki i Sylwia Wielgosz-Chojnacka

jeden prawie dorosły: Kuba Maciesiak

czternaścioro nastolatków z grupy VII „Szatany z 7 klasy”